O zaburzeniach lękowych u dzieci mówi się wówczas gdy intensywność i czas utrzymywania się strachu przekracza lęki typowe dla fazy rozwojowej.

Za regułę możemy uważać:
- w niemowlęctwie - lęk na hałas, szokujące zdarzenia, następnie lęk przed osobami obcymi (7-12 m. ż. ).

Powinno się też zasygnalizować różnicę pomiędzy lękliwym temperamentem u dzieci a zaburzeniami lękowymi. O ile jest to cecha temperamentalna to maluch zazwyczaj ujawnia właściwości zahamowania behawioralnego, reaguje wycofaniem na nowe sytuacje, rzeczy, osoby. Nie musi jednakże uwidoczniać się pełen obraz lęku.

Aby przejawy wolno było przyjąć za zaburzenia lękowe należy spełnić wszystkie poniższe kryteria:
- lęk wytwarza u dziecka napięcie i zaniepokojenie lub wiedzie do unikania przez dziecko charakterystycznych zajęć lub sytuacji,
- ujawnia się w trakcie dwóch bądź więcej powszednich czynności lub w odniesieniu do dwóch lub więcej relacji (ma obszerny charakter)
- jest niekontrolowany, przynajmniej przez jakiś czas
- zakłóca funkcjonowanie dziecka lub rodziny i/lub przewidywany rozwój małego człowieka
- trwa przez dłuższy czas(kryteria czasowe dla indywidualnych zaburzeń lękowych).


Priorytetowe jest przeprowadzenie wywiadu rodzinnego - istnienie zaburzeń lękowych albo zaburzeń nastroju w historii rodziny jest istotnym elementem współwystępującym.

Lęk daje objawy np:
- somatyczne (z ukł. krążenia, oddechowego, mięśniowo- szkieletowego, żołądkowo - jelitowego, skóry, inne).

Zespół przyczyn np. : czynniki psychologiczne.
Kluczowa jest postawa rodziców oraz sposób przywiązania.